1999-ல் துங்கநாத் சதுர்வேதி தனது சொந்த ஊரான மதுராவில் இருந்து மொராதாபாத்திற்கு ரயிலில் செல்ல இரண்டு டிக்கெட்டுகளை வாங்கினார், ஒரு டிக்கெட்டின் விலை 70க்கு பதிலாக ரூ.90 வசூலிக்கப்பட்டு, அவருக்கு ரசீது வழங்கப்பட்டது. ஆனால் மாநில இரயில்வே அதிகாரிகள் அவருக்குப் பணத்தைத் திரும்பப்பெற மறுத்துவிட்டனர்.
இழப்பீடுக்காக அவர் நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்தார். குடும்பத்தினரும் நண்பர்களும் அவரை சமாதானப்படுத்த முயன்றனர், ஆனால் அவர் விடாப்பிடியாக இருந்தார். அவருக்கு இழப்பீடு வழங்கப்படுவதற்கு இரண்டு தசாப்தங்களுக்கும் மேலாக ஐந்து வெவ்வேறு நீதிபதிகள் முன் மதுரா நுகர்வோர் நீதிமன்றத்தில் 120 விசாரணைகள் தேவைப்பட்டன. 66 வயதான சதுர்வேதிக்கு 20 ரூபாயைத் திருப்பித் தரவும், வட்டியுடன் சேர்த்து ஆண்டுக்கு 12 சதவிகிதம் மற்றும் இழப்பீடாக 15,000 ரூபாய் வழங்கவும் நீதிமன்றம் உத்தரவிட்டது.
இந்த வழக்கு இந்தியாவின் மந்தமான நீதித்துறையின் பிரதிபலிப்பாகும். அங்கு வழக்குத் தொடுப்பவர்கள் பெரும்பாலும் தாமதங்களால் விரக்தியடைகிறார்கள், மேலும் 50 மில்லியன் வழக்குகள் தேங்கிக் கிடக்கும் அதிக சுமையுள்ள நீதிமன்றங்களில் வழக்குகள் பல ஆண்டுகளாக இயங்கக்கூடும்.
இந்த வழக்கைப் பற்றி பேசிய சதுர்வேதி, “இது பணத்தைப் பற்றியது அல்ல, ஆனால் எனது உரிமைகள் பற்றியது”. ஒரு குடிமகனாக, அரசு அல்லது அதன் இயந்திரத்தின் தன்னிச்சையான மற்றும் ஊழல் நடைமுறைகளை கேள்வி கேட்பது எனது உரிமை.
“சில நேரங்களில், நீதிமன்ற தாமதங்களால் நான் விரக்தியடைந்தேன், ஆனால் ஒரு வழக்கறிஞராக இருந்ததால், வழக்கை இறுதிவரை போராடுவதில் உறுதியாக இருந்தேன்,” என்று சதுர்வேதி கூறினார்.
